”Achter gesloten deuren worden besluiten voorgekookt” kopte het ED afgelopen week over politiek Bergeijk.
Als wethouder probeer ik bij te dragen aan wat goed is voor Bergeijk en daarbij ben ik voorstander van maximale transparantie. Ik heb een volle agenda waarvan veel onbekend. Daarom wil ik voortaan iedere week een inkijkje geven: wat doet een wethouder Sociaal Domein en Economie nu eigenlijk? Vooral veel stukken lezen en daarover vergaderen en koffiedrinken. De basis daarvan zijn opdrachten van de raad en landelijke en regionale verplichtingen.
De hervormingsagenda Jeugdzorg is zo’n landelijke en regionale verplichting. We werken vanuit de Kempen en Eindhoven met 10 gemeenten samen aan de inkoop en regie op onze Jeugdzorg. Landelijk moet er bezuinigd worden op de kosten voor Jeugdzorg. De analyse hierachter is dat de marktwerking twee effecten versterkt heeft: -1- in plaats van 3,5% krijgt nu 15% van de jongeren jeugdzorg, dat is bijna 5 x zoveel (!); en -2- er zijn veel kleine aanbieders bijgekomen die eenvoudige zorg bieden, waardoor er minder geld en minder personeel is voor complexe zwaardere jeugdzorg.
Lokaal betekent dat er minder geld zal komen voor individuele begeleiding voor milde vormen van autisme, ADHD of dyslexie. Minder betaald knuffelen met lama’s, 1-op-1 sessies lezen en agenda beheersen en minder dure weekendjes respijtzorg in vakantieparken. Dit moeten we weer gewoon met elkaar oplossen: in het gezin, in de buurt, op school, in de bibliotheek en bij verenigingen. “Normaliseren” in vakjargon.
In plaats van deze veel gebruikte eenvoudige jeugdzorg willen we prioriteit geven aan kinderen met zwaardere problemen: minder wachtlijsten en meer geld voor hulp bij eetstoornissen, automutilatie, verslaving, suïcide gevaar of met onveilige thuissituaties. Want deze complexere zorg kampt juist met grote personeelstekorten.
De 10 gemeenten in de Kempen en Eindhoven werken nu samen aan een meerjarenplan en daarover hebben we deze week uitgebreid besproken. De komende tijd gaan we dit alles verder uitwerken: naar betere contracten met de aanbieders en bijbehorende tarieven.
De verandering zal niet eenvoudig zijn en weerstand opleveren: sommige ondernemers zien hun mooie verdienmodel in de jeugdzorg weer verdwijnen. Ook komt er weer meer verantwoordelijkheid en ongemak bij ouders en andere betrokkenen.
Toch kan het in een van de gelukkigste en mooiste landen om op te groeien niet zo zijn dat 1 op de 7 kinderen professionele zorg nodig heeft. “It takes a village to raise a child” oftewel we hebben een betrokken maatschappij nodig om kinderen gezond op te laten groeien. In Bergeijk krijgen wij dat samen voor elkaar, daar twijfel ik niet aan.
Marko van Dalen